علی درخشی ، کارتونیست ، کاریکاتوریست ، انیماتور،گرافیست وتصویرگر، ایام قرنطینه در این دوران کرونایی را غنیمت شمرده و با فاصله گیری از فضای حاکم بر اذهان و درگیری مستمر با بحران کرونا به خلق کارهایی پرداخته است که فرم شان ترکیبی از تصویر و کلمه است و بدین ترتیب به روایت داستان هایی درقالب ترکیبی از یک تصویر و چند کلمه پرداخته و انگار کتاب هایی هستند که فقط یک جلدند.جالب است که دراین داستان های تک تصویری به نقطه نظر و زاویه دید بسیار خلاقانه و جذابی درخصوص سوژه مورد نظرش ، که عمدتا حیوانات هستند، رسیده است.به عنوان مثال درخصوص پلنگ صورتی نوشته است : «پلنگ سیرتی که صورتش زشت اما سیرتش زیبا بود.» در ادامه خود علی درخشی یادداشتی در ایران آنلایندر باره این کارهایش نوشته است که می خوانید:
روزهایی که مردم به خاطر یک ویروس همه گیر مجبور شدند در خانه بمانند، یک فرصت جدید برای هنرمندان بود. من سال‌هاست کار انیمیشن انجام می‌دهم و به‌گونه‌ای از فضای ذهنی خودم فاصله گرفته بودم. سال‌ها بود که دوست داشتم برای دلم کار کنم. قرنطینه در این بخش خوشبختانه این فضا را برای من ایجاد کرد تا با خودم آشتی کنم.از این جهت برای من شیوع کرونا این نکته مثبت را داشته است. فکر کنم خیلی از هنرمندان در این شرایط جدید ایده‌های متفاوتی به ذهن شان متبادر شده است که آنها را همه دیده‌اند. مثلاً اهالی موزیک اجراهای جمعی انجام می‌دهند در حالی که هر کدام در خانه خود هستند. برای من هم از این حیث خوب بود. حتی از استقبال مخاطبان آثارم در فضای مجازی هم راضی هستم. کسانی که مثل من ریشه در مطبوعات دارند و کارهای مطبوعاتی انجام داده‌اند، در چارچوب‌های پذیرفته شده کار می‌کنند و ساختارها را می‌پذیرند. برای ما جذب مخاطب کار ساده‌ای نیست. اما من از کارم راضی هستم و احساس می‌کنم مخاطب آن را خوب می‌بیند. بسیاری از مخاطبانم از گذشته‌های دور‌تر کارهایم را دنبال می‌کنند. از زمانی که در طنز و کاریکاتور بودم و در مجلات بسیاری از قدیم الایام کار می‌کردم. چرا که برای من پیام‌هایی می‌گذارند و این کار را برای من لذتبخش‌تر می‌کند. اینها به من خیلی انرژی می‌دهد و از روزهای اولی که کار را شروع کردم مشتاق‌تر هستم.
اکنون برای فضای مجازی کار می‌کنم. حتی قطع کارهایم مربع است که در اینستاگرام بتواند دیده شود. خیلی تلاش کردم که فضای مجازی را درک کنم، چرا که جزو رسانه‌های جدید است و متعلق به نسل من نیست. سال‌ها سعی می‌کردم که فضای مطبوعات را در کارهایم حفظ کنم. در حالی که آن کارها با ساختارهای قدیمی در شبکه مجازی بهخوب ی دیده نمی‌شود. هم از نظرمحتوایی مخاطب کار جدید می‌خواهد وهم از نظر فرمی باید با فضای مجازی سنخیت داشته باشند. برای همین تلاش کردم کارهای جدیدم فقط برای فضای مجازی تولید شود. دوست دارم کارهای عمیقی بکنم تا مخاطبانم به فکر بیفتند و گذری از کارهایم رد نشوند.
همیشه در کاریکاتورهایم از متن استفاده کردم چون تصویر صرف مرا راضی نمی‌کرد. از متن نه تنها به‌عنوان محتوا بلکه به‌عنوان فرم هم دوست دارم استفاده کنم. چون در دانشگاه گرافیک خواندم و این پیش زمینه را دارم. تا سال‌ها فکر می‌کردم که این می‌تواند نقطه ضعف کارهایم باشد که نمی‌توانم با کیفیت کارهای صرفاً تصویری انجام دهم. این را نقطه ضعف خودم تلقی می‌کردم اما کم کم کشف کردم که این متن جزو علایق من است. چون من ایده‌هایی دارم که بازگو کردن‌شان طولانی است و صرفاً با تصویر شاید سخت باشد و از جذابیتش کم کند. در اوقات فراغتم سعی کردم به فرمی برسم که هم خودم راضی باشم و هم اجرایش زمان نبرد به همین دلیل به این جلدها رسیدم. داستان‌های مدنظرم را با یک تصویر اجرا می‌کنم و باقی را به عهده مخاطب می‌گذارم تا آن را کشف کند. و با دیدن آن قصه‌ای در ذهنش شکل بگیرد. در شروع فکر نمی‌کردم این کار را ادامه بدهم اما در ادامه خوشم آمد و این برای من یک چالش شد و لذت می‌برم. تلاش می‌کنم کارهای قوی تری ارائه دهم.
عمداً از فضای روز فاصله می‌گیرم در این مجموعه هم شاید یکی دو جلد در مورد کرونا هست. بیشتر دوست دارم فضای کارهایم شخصی باشد و دغدغه‌های فکری و علایق خودم باشد تا اینکه ببینم بیرون چه خبر است و از اخبار و اطلاعات آنها بهره بگیرم چون ایده‌هایشان شوخی و انتزاعی است. من یک فلسفه ذهنی دارم و تلاش می‌کنم که آن را حفظ کنم و زیاد درگیر اخبار روز نشوم.
