مجتبی محمدی، کارگردان پویانمایی «به احترام ایران» عنوان کرد: ساخت و اکران آثار می‌بایست با در نظر گرفتن مزیت‌های بومی اجرا شود، بدین معنا که آثار ساخته‌شده در هر استان باید بیشتر به مشکلات و مسائل همان منطقه بپردازد و از سوی دیگر اکران آثار نیز می‌بایست با محوریت همان استان صورت گیرد.
مجتبی محمدی ، ضمن تشریح مضمون پویانمایی «به احترام ایران» اظهار داشت: این پویانمایی تصویرگر مادری است که در خریدهای روزمره، کالاهای خارجی را به کالاهای داخلی ترجیح می‌دهد و نیازهای مصرفی خانواده را با خرید محصولات خارجی تامین می‌نماید. اتفاق جدی داستان زمانی رقم می خورد که فرزند او مراحل تحصیل خود در دانشگاه را به پایان می‌رساند و برای یافتن شغل راهی کارخانه‌ها و کارگاه‌های تولیدی می‌شود.
وی ادامه داد: دانشجوی جویای شغل وقتی به مراکز تولیدی مراجعه می‌کند با یک فضای شکست‌خورده مواجه می‌شود، کارخانه‌های تولیدی بدلیل گسترش واردات کالای خارجی به تعطیلی کشیده شده است، اینجاست که مادر دانشجوی بیکار به فکر فرو می‌رود و متوجه اشتباه خود می‌شود، او درمی‌یابد که با خرید کالای خارجی چرخه تولید ملی را به رکود گرفتار کرده و از این طریق فرصت‌های شغلی بسیاری را به نابودی کشانده است.
محمدی افزود: یکی از علمایی که در زمینه حمایت از کالای ایرانی گام‌های موثری برداشته است آیت الله مدرس می‌باشد که با پیگیری های مجدانه‌ی ایشان قوانینی در راستای حمایت از تولیدات ملی به تصویب می‌رسد.
کارگردان پویانمایی «به احترام ایران» خاطرنشان کرد: آیت‌الله مدرس در مسیر توسعه تولید ملی و قانون‌مند ساختن طرح‌های حمایتی از کالاهای داخلی با مشکلات و شبهاتی روبرو می‌شود و در گذر حوادث به این شبهات و ناملایمات پاسخ می‌دهد؛ ما سعی کرده‌ایم پرسش و پاسخ های مطرح شده حول این موضوع را در قالب یک اثر موشن به نمایش درآوریم.
وی ادامه داد: علاوه بر این یک اثر دیگر نیز با موضوع کنشگری‌های نرم رژیم پهلوی در راستای مبارزه با حجاب اسلامی تولید شده است؛ اغلب این تصور اشتباه در بین مردم وجود دارد که مقابله حکومت پهلوی با حجاب صرفا محدود به کشف حجاب اجباری توسط رضاشاه بوده است در صورتی که حکومت پهلوی و مستشاران خارجی برنامه‌ریزی‌های فروانی برای از بین بردن حجاب داشته‌اند.
محمدی بیان داشت: تصویب قوانین یکجانبه توسط دولت وقت رژیم پهلوی، ممنوعیت حجاب در ادارات دولتی، تخریب حجاب اسلامی و پوشش های سنتی در نشریات و مجلات زرد که قاطبه آن در انحصار دولت بوده است و اقدامات دیگری که همگی نشان از تحرکات نرم و چارچوب‌مند حکومت پهلوی علیه حجاب داشته است.
این مستندساز اهل قم خاطرنشان کرد: تلاش‌های حکومت پهلوی برای ریشه‌کن کردن حجاب اسلامی تا آنجا پیش رفت که حتی به برخی شاعران همچون سعید نفیسی پول می‌دادند تا اشعاری در تمسخر حجاب بسرایند، در آن دوره حتی انتشار تصاویر زنان باحجاب در نشریات را ممنوع اعلام می‌کنند که در قالب یک موشن-مستند گردآوری شده است.
وی افزود: سازوکار فراخوان مردمی از این حیث که به صورت خودجوش و مردمی انجام می‌شود تحسن برانگیز است، اینکه برخی افراد حقیقی یا نهادهای مردمی از آثار ارائه‌شده در جشنواره عمار تقدیر می‌کنند اقدام بسیار ارزشمند و حائز اهمیتی است؛ شاید جوایز مردمی ارزش مادی چندانی نداشته باشد اما از آنجاکه با آزادی رای انجام شده است نشانگر مخاطب‌پسند بودن آثار است.
کارگردان پویانمایی «به احترام ایران» به ضرورت ایجاد تمایز معنایی و ساختاری بین جشنواره عمار و دیگر جشنوراه‌ها اشاره کرد و اظهار داشت: اگر قرار باشد نحوه اکران فیلم‌ها، شیوه انتخاب برگزیده‌ها و کم‌وکیف جوایز اعطایی شبیه جشنواره‌هایی همچون جشنواره فجر باشد و همه‌برداری باشد که دیگر نمی‌توان ادعای نو بودن و مردمی بودن را مطرح کرد.
این مستندساز در ادامه به برخی ایرادات مطرح‌شده در باب رویه جشنواره اشاره کرد و بیان داشت: ساخت و اکران آثار می‌بایست با در نظر گرفتن مزیت‌های بومی اجرا شود، بدین معنا که آثار ساخته‌شده در هر استان باید بیشتر به مشکلات و مسائل همان منطقه بپردازد و از سوی دیگر اکران آثار تولیدشده نیز می‌بایست با محوریت همان استان به نمایش درآید.
محمدی در پایان عنوان کرد: تولیدکنندگان آثار هنری برای ادامه فعالیت در استان و قوت بخشیدن به تولیدات خود نیازمند ایجاد کانال‌های ارتباطی با دیگرمجموعه های فعال در استان می‌باشند و این افراد می‌بایست به مسئولین و نهادهای استان معرفی شوند؛ اکران آثار بومی در هر استان و ایجاد فضایی برای معرفی تولیدکنندگان محصولات هنری در سطح استان می‌تواند نقش بسزایی در فعالیت‌های بعدی آنان داشته باشد و به درخشش بهتر آنان کمک کند.
