فرید آمالی، کمیک‌استریپ را داستانی روایتی با ترکیبی از متن و تصویر دانست و گفت: کمیک داستانی با ۸۰ درصد تصویر و ۲۰ درصد متن، توأمان اتفاقی را روایت می‌کند که برای مخاطب بسیار جذاب است. حتی اگر دیالوگ‌ها حذف شود، مخاطب با دیدن تصاویر، روایت داستان را می‌فهمد و نتیجه‌گیری می‌کند.
آمالی، تولید کمیک‌استریپ در ایران را امری فردی تلقی کرد و ادامه داد: در اکثر کشورهای دنیا، تولید کمیک امری گروهی است. هر مرحله از ایده، طراحی، رنگ‌آمیزی کاراکترها، نورپردازی و... بر عهده فردی متخصص است درست برعکس ایران؛ که تمامی کارها را یک نفر انجام می‌دهد.
وی انتخاب ژانر و محتوای کمیک‌استریپ را براساس نگاه نویسنده و ناشر داستان عنوان کرد و افزود: محتوای اصلی کمیک، سرگرمی است اما این‌گونه هم نیست که قابلیت استفاده در موضوعات مختلف را نداشته باشد. کودک و نوجوان امروز، نگاه متفاوتی به کتاب، کمیک و انیمیشن دارد؛ از کتاب‌های صامت با تصاویر پراکنده فاصله گرفته‌اند؛ حوصله کتاب خواندن ندارند؛ زمانی را برای تصور و تخیل‌کردن صرف نمی‌کنند و تنها به دنبال تمام کردن آن هستند.
تصویرگر کتاب «آهای ناخدا»، تولید کتاب‌های کمیک را دلیلی بر کتابخوانی و بالا رفتن سرانه مطالعه کشور دانست و تصریح کرد: کمیک‌استریپ به دلیل جذابیت‌های بصری، مخاطبان بیشتری را به خود جذب می‌کند و نتیجه آن، بالا رفتن سرانه مطالعه است.
آمالی، تولید کمیک در ایران را مقرون به صرفه ندانست و گفت: هزینه تمام شده یک کمیک ۸۰ صفحه‌ای در ایران زیاد است. استفاده از کاغذ باکیفیت، نویسنده، تصویرگر، صفحه آرا و چاپ، قیمت تمام شده را بالا می‌برد و به همین دلیل، ناشران هم با ترس به سراغ تولید کمیک (حتی مدل خطی) می‌روند.
وی ادامه داد: حتی ترویج وب‌کمیک که می‌تواند جایگزینی برای کمیک کاغذی باشد، رواج پیدا نمی‌کند چرا که مجاب کردن ناشران برای انتشار تولیدات خود در این فضا سخت است.
تصویرگر کتاب «همان کفش‌دوزک همیشگی» کمیک را تلفیق خیال نویسنده و خلاقیت تصویرگر بیان کرد و افزود: ایده اولیه توسط نویسنده به داستان تبدیل می‌شود، تصویرگر براساس خلاقیت فردی، «واژه تصویر»هایی را پیدا کرده و قسمتی از داستان را به دیالوگ تبدیل می‌کند. سپس برای هر کدام از نماها و سکانس‌ها، جزئیاتی را طراحی می‌کند تا داستان روایت شود.
آمالی، تفاوت داستان‌های عادی مصور با کمیک‌استریپ را در عنصر «معماگونگی» آن مطرح کرد و گفت: برخلاف داستان‌های عادی مصور که مخاطب کلیت داستان را در یک فریم کشف می‌کند، در کمیک، روایتی معماگونه مخاطب را تا آخر داستان همراهی کرده تا آن را کشف کند و لذت ببرد.
وی ادامه داد: برخلاف نقدهای موجود که تصویرگری برای داستان را مزاحم تخیل خواننده می‌داند، کمیک، «تخیل» ایجاد می‌کند. تصویرگر تنها به فرایند خیال و تصورسازی ذهن کمک می‌کند و قصدش بازآفرینی متن نیست. به این ترتیب مخاطب متوجه تفاوت تصویرسازی‌ها می‌شود و درک و فهم متفاوت‌تری در ذهنش شکل می‌گیرد.
تصویرگر کتاب «زمان تغییر»، رونق در عرصه کمیک را سبب تقویت اقتصاد کشور دانست و تصریح کرد: ۹۰ درصد فیلم‌های ساخته شده در کمپانی‌های جهان، براساس کمیک‌استریپ‌های ساخته شده تولید شدند. مثلاً بتمن، سوپرمن و اسپایدرمن در ابتدا کمیک بودند و سپس تبدیل به بازی و فیلم شدند. به این ترتیب مخاطب با شخصیت و کاراکترهای کمیک، همذات‌پنداری کرده و از فرایند تولید آن حمایت می‌کند.
آمالی در پایان تشخیص آینده کمیک‌استریپ را امری سخت و ناممکن تلقی کرد و گفت: ارگان‌های دولتی و نهادهای فرهنگی باید برای رونق این جریان وارد کار شوند و سرمایه‌گذاری کنند تا هزینه نهایی تولید پایین آمده و تیراژ آن بالا برود. متأسفانه باید برای تولید کمیک به ناشران، سرمایه‌گذاران و... توضیح دهیم که کمیک چیست، چه فایده‌ای داشته و چه مخاطبانی دارد. فراموش نکنیم که ایران کشوری با پیشینه درخشان کهن ادبی است و نباید از اهمیت این جریان غافل شویم.
سید رسول آمالی (فرید آمالی) متولد ۱۳۶۱ از قزوین، فارغ‌التحصیل رشته گرافیک از جهاد دانشگاهی تهران است که از سال ۷۸ فعالیت در عرصه تصویرسازی را آغاز کرده است. وی با نشریات مختلفی مانند «کیهان بچه‌ها» و «سروش کودکان» همکاری کرده و حدود ۲۰ عنوان کتاب هم منتشر کرده است.
